Annenin yaptıkları unutulmuş (anne kendi işini yaptığı gibi onlara yardım edip bigiler) ile yardım ettiği halde artık istenmiyor, fazlalık olduğu nu sanıp ona değer verilmiyordur. Ona kalan sadece göz yaşlardır. Geceleri kalbine akıttığı gözlerindeki yaş damlalarıdır.  Sonunda karar verilir anneyi yaşlılar yurduna vermeye , ama düşünmezler ki onlarda bir gün aynı yaşa gelecekler tarih tekerür edecektir. 

Anne istemez mi sevdikler ile yaşamak.  Annenin verdiği emek saygısı , sevgisi hiç edilmiştir. Öldükten sonra mal hakım die alınır, sak hukuk sevgi saygı düşünülmez.   

    Şimdi size bir hikaye yazacağım.

Köyün birinde kıtlık baş göstermiş . Köylü toplanmış ve karar verilmiş yaşlıları öldürelim

gersi yalaın denmiş ,herkes bu karara uymuş biri hariç, o annesini çatıya saklayıp yiyeceğini bölüşmüş. Bir gün hayvanlarını hasta gibi görmüş anaya danışmış ,oda ilerlemeden kadaba sat telef olmasınlar demiş.oğlu dediğini yapmış. Köylüler neden zararına sattın demiş  demilerde kısa bir süre sonra kendi hayvanlarının hepsi ölmüş. Sora bigün anne oğlunu çağırmış yavrum tufan geliyor buğdayları biç catıda kurut samanını hayvanlara buğdayı da biz yeri demiş ,oğlan olgunlamadı daha demiş , demiş ama anne az hiçten iyidir demiş. Oğlan annenin dediğini yapmışta yapmasına köylü yine kızmışlar amatufan gelip buğdayları yok edince baka kalmışlar. Sormuşlar sen netden biliyorsun bunları diye ,oda çekinerek özür dilerim ama ben annemi öatıya sakladım rıskımı bölüştüm demiş.

İşte o zaman yaşlıların kıymetini bilmişler .demişler ki biz o kıtlıkta büyüklerimizi öldürmektense onların bilgilerinden yararlansaydık demişler.Onlalar buna da bir çara bulurlardı demişler ,lakin iş işten geçmiş ahla vahla geriye dönüş olmamış. İşte o zaman yaşlıların kıymetini anlamışla lakin öle ölmüş geriye dönüş yoktur. 

Zaman çok çabuk geçmiş onlarda yaşlanmışlar kaygı başlamış işte o zaman anlamışlar ki hayatta her bir bireyin hayatta yaralar ve yeler vardır. Yaşam elele  gönülden gönüle hep beraber mutlu huzurlu sağlıklı yaşamaktır.